یادداشتی از دکتر پیمان نیا؛ معنای زندگی در پس ویروس کرونا

دکتر بهرام پیمان نیا عضو هیات علمی و هسته‌ی مشاوره اجتماعی- فرهنگی ستاد مقابله با بیماری کرونا دانشگاه شهید چمران اهواز ر یادداشتی عنوان کرد آیا کرونا معانی جدیدی می تواند به ما بیاموزد؟

به گزارش روابط عمومی دانشگاه شهید چمران اهواز، در متن این یادداشت آمده است:

در رویکردهای نوین روانشناسی از جمله اکت تراپیACT Therapy)) بر خلاف رویکردهای سنتی روان درمانی که درمانگران تاکید بر آموزش مراجع برای کسب مهارت های شناختی، رفتاری، اجتماعی یا آگاهی از ناهوشیار و نیاز های اولیه دارند، بر شفاف سازی ارزش ها و یافتن معنایی در دل زندگی انسانها استوار است.

بر این اساس با گزاره ی ) Full Catastrophe lifeزندگی سراسر فاجعه  که شباهت بسیاری به آیه قرآن خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ دارد) جلسات درمانی با مراجع را آغاز می کنیم. به مراجعین آموزش می دهیم که هر حادثه ای در جهان بیرون می تواند بر ظرفیت های وجودی وی بیافزاید یا از آن بکاهد و فی نفسه حوادث و بحران ها معنایی ندارند.  مراجع پس از آموزش های گام به گام متوجه می شود که آنچه در دنیای بیرون از وی اتفاق می افتد صرفا تغییرات طبیعی است که قابل مشاهده هستند و برخی قضاوت ها مانند فاجعه، بار، سخت، زشت، زیبا و ... برساخته ی دنیای درون انسانها و ذهنیت اوست. به تدریج می آموزد تلاش برای یادگیری فنونی که وی را از استرس، نگرانی غم و سایر هیجانات منفی دور کند مسیری اشتباه و جهدی بی توفیق بوده و او باید به جای فرار از هیجانات سعی کند تا به قضاوت ها و هیجانات خود نزدیک شود.

ای کمان و تیرها بر ساخته     ***   صید نزدیک و تو دور انداخته

او می آموزد که ادراکات و قضاوت های جهان درون از حوادث جهان بیرون مجزاست. لذا تلاش می کند تا با قضاوت های خود روبرو شده و دنیای درون خود را مشاهده کند، با خود بیاندیشد آیا به جز قضاوت کردن می توان در پس هر حادثه ای معنایی یافت؟ آیا می توان در پس تماشای هر فاجعه ای، رحمتی دید؟ آیا می توان ادب را با مشاهده ی بی ادبان آموخت؟ آیا می توان با از دست دادن، معنای داشتن را آموخت؟ آیا می توان از روی ضلمت نور را شناخت و با مشاهده ی اضداد در زندگی پی به معانی جدید برد. 

پس بنای خلق بر اضداد بود   ***     لاجرم ما جنگییم از ضر و سود

هست احوالم خلاف همدگر   ***     هر یکی با هم مخالف در اثر

آیا کرونا معانی جدیدی می تواند به ما بیاموزد؟ می تواند باعث شود که انسانها احوال یکدیگر را بیشتر بپرسند؟ می تواند سست و بی بنیان بودن این جهان را در چشم ما مجسم کند؟ می تواند ما را از غفلت برهاند و بر عاقبت اندیشی ما بیافزاید؟ آیا قدر برخی نعمات نظیر بدون دغدغه قدم زدن، احوال پرسی کردن، کار کردن و... را می تواند در ذهن ما زنده کند؟ آیا می تواند معانی ساده تر نظیر یادگیری نظافت را بیش از پیش بیاموزد؟ و....

هیچ کنجی بی دد و بی دام نیست   ***     جز بخلوتگاه حق آرام نیست