امروزه دانشگاه‌ها که پایه‌های علمی و پژوهشی کشور هستند، بسیار به پژوهش و مقاله‌های علمی توجه دارند؛ تحقیقات و مقاله‌ها به یکی از محل‌های درآمد تبدیل‌شده است؛ شخص برای اینکه در سیستم آموزش عالی و پژوهشی باقی بماند، موظف است که مقاله‌ها و کتب فراوانی تألیف کند و این موجب رواج روزبه‌روز تقلب و فساد در جامعه علمی شده است.

علاوه بر این، در سال‌های اخیر، پیشرفت فناوری‌های نو، هرچند که فرصت‌هایی برای افزایش کیفیت و بهتر شدن زندگی انسان فراهم کرده است، چالش‌ها و تهدیدهایی را برای جوامع انسانی به همراه داشته است، و این موجب ایجاد راه‌های متفاوتی برای رعایت نکردن مصداق‌های اخلاق پژوهش شده است. ‏(رحمانی و حاجی زین‌العابدینی، ۱۳۹۵(

تحقیق و پژوهش همان‌گونه که می‌تواند در مسیر رشد و اعتلای بشر قرار گیرد و انسان را به کمال برساند، اگر در مسیر نادرست قرار گیرد، آسیب‌های جبران‌ناپذیری را از خود به‌جای می‌گذارد. بنابراین ضرورت رعایت اخلاق پژوهشگری، نمایان می‌گردد تا با کاربرد اوصاف و ویژگی‌های روانی مثبت و کسب فضایل به تقویت و نیرو بخشی خود بپردازد و با فاصله گرفتن از هجوم صفت‌ها و رذایل منفی اخلاقی، خود را از آسیب‌ها و آفت‌های فعالیت‌های علمی پژوهشی برهاند، تا به یک پژوهشگر ایده‌آل تبدیل شود. ‏(تابعی و محمودیان، ۱۳۸۶(

اخلاق علمی ضامن سلامت و استواری فرآیند تولید، اشتراک و نشر دانش است. در سایه این اخلاق، پژوهشگران به یکدیگر اعتماد دارند و جامعه نیز به اصالت، صحت و درستی یافته‌های پژوهشی اعتماد خواهد داشت. این اعتماد دوجانبه سرمایه‌ای عظیم است که پایه‌های پیشرفت و پویایی هر جامعه بر آن استوار خواهد بود.

اخلاق علمی، پژوهشگران را موظف می‌سازد که در مطالعات خود کاملاً صادق، منصف و بی‌طرف باشند. اگر از آثار دیگران استفاده می‌کنند به آن آثار به‌درستی استناد کنند و حق مؤلف را در هر شرایطی پاس دارند. در گزارش واقعیت‌ها، امیال و خواسته‌های شخصی خود را دخالت ندهند و به هر قیمتی درصدد اثبات فرضیه‌ها و پیش‌داوری‌ های خود نباشند ‏‏(منصوریان، ۱۳۹۰(

برگرفته از مقاله سارا مرادی، 1396