آخرین تصویر از دکتر محمود شکیب انصاری... - دانشگاه شهید چمران اهواز
27 06 2019 22:01
کد خبر : 1712134
تعداد بازدید : 674
چند روز پیش از درگذشت استاد دکتر محمود شکیب انصاری، جلسه پیش دفاع سمیر پوریان پور دانشجوی دوره دکتری به راهنمایی زنده یاد دکتر شکیب در دانشکده برگزار شد.
سمیر پوریان پور یکی از شیفتگان امام حسین (ع) سرور شهیدان است. او در فقدان پدر مرحوم خود، همه استادانش را با لفظ " پدر عزیزم" خطاب می کند. به پرورش و تربیت اسب نیز علاقه مند است و بطور حرفه ای در برهه ای، در این زمینه فعال بود. در واقع، او سوارکار و مربی اسب سواری است. شاید علاقه او به اسب بی ارتباط با شیفتگی ایشان به ماجرای کربلا نباشد. او سه سال پیاپی پیاده به کربلا رفت و گزارش مشروح آن را در قالب کتابی منتشر نمود. البته به او یکبار پیشنهاد کردم که توان علمی خود را در راه تبیین حرکت حضرت امام حسین ع، که ممکن است از عهده دیگران برنیاید، بکار گیرد.
جلسه پیش دفاع پوریان پور نیز رنگ بوی کربلا داشت. او سخن دفاعیه خود را با متنی پرمعنا و جانسوز و با یاد شهدای عاشورا آغاز کرد. موضوع رساله وی نیز شرح و توضیح سروده های متعهدانه یک شاعر شیعی است.
چند روز پیشتر، از سمیر خواسته بودم تا مسئولیت آمدن و رفتن زنده یاد دکتر شکیب را بر عهده بگیرد و در این باره استاد را دستگیر باشد.
سمیر خودرو یکی از وابستگان را امانت می گیرد و همسرش به عنوان راننده به اتفاق او، مرحوم دکتر شکیب انصاری را به جلسه می اورند و به خانه بازمی گردانند.
در جلسه دفاع، من و اقایان دکتر آبدانان و سیاحی و عموری حضور داشتیم. هر یک از ما در برهه هایی از شاگردان و دانشجویان دکتر شکیب بودیم.
پس از پایان جلسه، در فضای دوستی و مهربانی دکتر شکیب انصاری را بدرقه کردیم و سمیر و همسرشان، جناب دکتر را به خانه منتقل کردند.
در آخرین لحظه جدایی او از آخرین دانشجویش، از سمیر می خواهد تا عکسی با هم بگیرند گویی می دانست این لحظه، آخرین دیدار با سمیر پوریان پور است.
در روز خاکسپاری، سمیر با دستان خود، بدن بیجان استاد را در گور و خانه جاوید و همیشگی جا می دهد تا آن جان، پس از عمری کوشش علمی و تربیتی و پس از سالی رنجوری، آرامش بگیرد.
در مراسم خاکسپاری و بزرگداشت، شماری از دانشجویان ایشان از راه های دور و نزدیک و در هوای گرم تابستانی، خود را به اهواز رسانده بودند و شمار بیشتری نیز با ارسال پیام و تصویر و متونی خاطره آمیز، در توصیف مهربانی و صمیمیت آن زنده یاد قلمفرسایی کردند.
این ابراز دوستی ها و محبت ها، برای اینجانب که در سالیان آخر خدمت رسمی و اداری هستم در بردارنده درس هایی است تا بتوانم به عنوان یک آموزگار، بهتر از گذشته به وظایف معلمی خود عمل کنم.
